- exsecro
- ex-sē̆cror ( execr- ), ātus, 1, v. dep. a. and n. [sacer], to curse, execrate.I.Prop. (class.;* II.
syn.: abominor, detestor, abhorreo, horreo, aversor, devoveo): te oderunt, tibi pestem exoptant, te exsecrantur,
Cic. Pis. 40, 96;(with male precari),
id. ib. 14, 33:aliquem,
id. Leg. 1, 12, 33; id. Off. 3, 3, 11:consilia Catilinae,
Sall. C. 48, 1:severitatem nimiam et assidua belli pericula,
Just. 13, 1:superbiam regis,
id. 39, 1:litem,
Dig. 4, 7, 4 et saep.:in se ac suum ipsius caput,
Liv. 30, 20, 7:exsecratus deinde in caput regnumque Prusiae,
id. 39, 51 fin.:exsecratur Thyestes, ut naufragio pereat Atreus,
Cic. Tusc. 1, 44, 107:verba exsecrantia,
Ov. M. 5, 105 et saep.—Transf., to take a solemn oath with imprecations (against its infringement):eamus omnis execrata civitas (= his votis cum exsecratione conceptis),
Hor. Epod. 16, 36; cf. v. 18.► *1.Also, act.: exsecro, āre: exsecrabant se ac suos, Afran. ap. Non. 473, 24; cf. Prisc. p. 797 P.—2.exsē̆crātus, a, um, in pass. signif. and as P. a., accursed, execrable, detestable:3.non te exsecratum populo Romano, non detestabilem, etc.... scias,
Cic. Phil. 2, 26 fin.: exsules duo, Cato ap. Prisc. p. 792 P.:columna,
Cic. Phil. 1, 2, 5; Vulg. Apoc. 21, 8.— Sup.:exsecratissima auguria,
Plin. 28, 2, 5, § 27.—exsē̆crandus, a, um, as P. a., detestable (late Lat.); Vulg. Levit. 11, 10: libido, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 2 Huschke.— Sup.:exsecrandissimum nefas,
Salv. Gub. D. 7, 19.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.